Camdan Gözyaşları (Aysel EKİZ)

En çok çocuk olmak ağrıma gitti. Çorak ayrılıklar yaşadım, bir sınır çizgisi. Yıldızları saydıkça çoğalan geceler, takvimi kopardıkça gelmeyen temmuzlar ve resmini çizdikçe kokusu eksilen anneler biriktirdi yüreğim. Bir de, göğsünde düşlerimin devlerini öldüremediğim uzak babalar. Hep bu yüzden şimdi, öptüğüm annelerin elinde bir benim bildiğim özlem kokusu. Uykularımı yağmalayan, düşlerimi hırpalayan devlere kızgınlığımsa hiç bitmedi.

Annesini kucaklamaya gidiyor kolları. Kimse bilmiyor ama, bedenimde en çok kollarını seviyor kız. Rengarenk bileziklerle ödüllendiriyor onları. Yıldızlı, boncuklu, verev çizgili bilezikler. Beline dolanırken bileğinden gelen türküyü duysun annesi. Gözyaşlarının yerde kırılırken çıkardığı sesi duymasın. Anneannesi tembihliyor hep:
“Bak, kavuşurken de, ayrılırken de sakın ağlama. Gurbet ellerde aklı sende kalmasın. Tut kendini.”
Tutacak kendini. İçindeki ateşte cam olmuş gözyaşlarıyla yutacak. Ya kaçanlar…
“Yere düşer düşmez şıngırdatırım kollarımdaki bilezikleri. Yaşlarımın kırıldığını duymaz annem.”
Üzülmesin annesi. Gurbet ellerde aklı kızında kalmasın.
“Çok çalışıyorlar. Senin için. Çok paranız olacak. Rahat büyüyeceksin.”
“Benim için çalışıyorlar.” Diye tekrarlıyor durmadan kendine kız. Gözleriyle yutuyor iki cam damlayı çabucak.
Birazdan havaalanına inecek uçak. Tanıdık Amca, elini tutacak hemen. Babasını görene kadar kelepçeli parmakları. Emanet tabii… sahip olmalı.

Bulutları pamuk zannetti birkaç yıl. Anneannesinin yumuşak yastığını, bulutları serbest bırakmak için kesmişti. Eee, kimse bulutların bulut olduğunu söylememişti ki ona. Düşünemediler zaar. Ne bağırmıştı zavallı yaşlı kadın. Bulutlar göğe savrulmadı ama. Pamuklar halının üstünden zor toplandı.
Alçalıyoruz işte. İçim akacak şimdi.

Babası yine yaşlandı mı? Bir temmuzdan diğer temmuza en çok babasının değiştiğini görüyor. İki yıl önce saçları döküktü, emanet elini avuçlarının içine alırken. Geçen yıl yüzü küçücük ve kemikliydi. Şimdi neresi eksilmiş bakalım? Üzülüyor küçük kız. Onun için çalışırken böyle gurbette yoruldu babası. Dayısı söylemişti kaç kere yüzüne. Yorulmasın babası. Yaşlanmasın sakın. İki cam damlayı daha yutuyor gözleriyle. Boğazına mı kaçtı ne? Acıyor.

Karaya tekerlek bastık. Yerde olmak güzel de… Bulutlar da yerde olsaydı keşke.
Temmuzda sevilir anneler zannediyor kız. Babasının göğsünde temmuzda uyunur.
“Ama Ayşe, temmuzdan önce de seviyor annesini sonra da.”
“Ahmet’in babası eve gelirken, her gün çikolata getiriyormuş ona. Demek ki her gün göğsünde uyuyor babasının.”
“Ne yapalım. Benim için diğer ayları bensiz geçiriyorlar.”
Gülümsüyor küçük kız.
“Temmuz annem, Temmuz babam var benim.” diyor.
İşte annesi… Aralarında bir cam bölme var. Birazdan yürüyen banttan Tanıdık Amcayla bavulunu alacaklar. Eli amcanın sımsıkı kavrayan avucunda, cam kapı açılacak. Önde hep annesi oluyor. Babası hemen ardında. Annesi daha mı çok bekliyor onu?
“Ana yüreği yavrum… Dokuz ay besledi seni. Onun için de kolay mı sanıyorsun? Ağlama sakın. Tut kendini.” diyor, kulağının dibinde teyzesi.
Tutacak kendini. Sıkıyor dişlerini.
“Anneeeeee…….”
Koşuyor.

Kolları neden biraz daha uzun değil? İki kere sarabilseydi oysa annesinin belini. Geçen temmuz avuçlarına sakladığı annesinin kokusunu salıveriyor. Ona ihityacı yok şimdi. Geçen yıl içine çekti avucunu. Tazecik kokuyor annesi. Hiç kimsenin kokmadığı gibi kokuyor. Ağlıyor annesi. Çok önce ağlamaya başlamış sanki. Kırmızı gözünün içi. Yumuşacık annesinin koynu. Birazdan babası da gizli gizli, çabucak silecek gözlerini -bu kavuşma anının büyüsünü bozmamak için bir adım geride şimdi- Babası iki başı da göğsüne gömecek. O arada içine akıtmak için çabalayıp durduğu birkaç cam gözyaşını dökecek kız. Bunu düşünüyor. İki göğüs arasındaki karanlıkta kimse görmez nasılsa. Kollarını da sallar. Bileziklerinin türküsünü dinlerken duymazlar kırılma sesini. Üzülmesinler. Babasında eksilen şeyi bu kez bulamıyor; çünkü çok eksilmiş gibi. Yerine oturtamıyor puzzle parçalarını. Üzülüyor küçük kız. “Benim için.” diyor.

Bu gece ikisinin arasında uyuyacak. Düşünü kuruveriyor. Şimdi babası sıcacık öpecek alnından. Hemen eliyle alnını siliyor kız. Geçen yıl ayrılırken izi kalmış babasının öptüğü yerde. Tazesini koymalı oraya. Kollarını çok seviyor. Birini annesine uzatıyor, birini babasına. İki damla cam gözyaşı takılı kalıyor bağazına. Biri annesi için, diğeri babası.
“Şimdi olmaz” diyor kendi kendine.
“Sesini duymamalılar gözyaşımın”. Onları yanına alıyor.

Bu gece temmuz annesiyle temmuz babasının arasında uyuyacak. Annesinin kokusuna salacak saçlarını. Düşlerinde bu gece dev olmayacak. Babası öldürecek onları. Kalan iki damla cam gözyaşını onlar uyuyunca dökecek. Kırılmayacak, yatağa düşünce ikisi de. Kaybolup gidecek. Seviniyor kız. Gülümsüyor.

Temizlik görevlisi, elindeki küreğe süpürgesiyle yerdeki şişe kırıklarını toplarken, yaşlı kadın oturduğu banktan sesini duyurmaya çalışıyor.

“Camdan göz yaşlarımı avucuma ver oğlum, ne olur…”
Temizlik görevlisi duymuyor… ?

Sosyal medyada paylaşın!

• 

•